عصبی بودن کودکان ،علائم و راه علاج آن

بعضی از کودکان میل به آرامی و گوشه گیری  و اختلاط نکردن با دیگران دارند ، برخی نیز بسیار بانشاط و فعال هستند و دوست دارند دوستانشان هم درکارها و فعالیت هایش شرکت کنند و بعضی نیز بسیار عصبی ، ناپایدار و زودرنجند امّا در بعضی ، علایم عصبی بودن در حرکات ناخودآگاه و غیر ارادی مانند جویدن ناخنها، مالیدن چشم، حرکت دادن سر ، جویدن انگشتان یا جویدن مداد و خودکار و دیگر حرکات غیر ارادی دیده می شود . چنین حرکاتی به طور دائمی اتفاق می افتند و حرکات غیر ارادی عصبی می باشند و منشأ آنها ناپایداری شدید روانی است که بچه از آن رنج می برد. 

چرا بعضی کودکان دچار این حالت عصبی هستند؟

بدون شک خانواده تأثیر بسیار بزرگی در شخصیت کودک دارد و نوع روابط حاکم بر خانواده تا حدود زیادی نوع شخصیت کودک را تعیین می کند. تصوری که کودک از خویشتن دارد ناشی از نوع رابطه و پیوند وی با خانواده است و اگر تصور او این باشد که دوست داشتنی و مورد رضایت است شخصیتش نیز در نهایت چنین بار می آید و اگر بالعکس احساس کند که دوست داشته نمی شود و مطرود است ، شخصیتی ناراضی (از خود) پیدا می کند که اعتماد به نفس ندارد، در نتیجه ناپایداری و بحران های روانی بر زندگیش حاکم می شود که نشانه آنها تنگی خلق و عصبی بودن است . به عقیده دانشمندان مهمترین دلایل عصبی بودن کودکان احساس عجز وناتوانی یا احساس دشمنی است که ناشی از محرومیت از گرمای عاطفی در خانواده است و دلیل آن نیز بیرحمی والدین یا تبعیض بین بچه ها در خانواده است..... الخ

بچه ،عصبی بودن را از والدین می آوزد

تحقیقات نشان داده است که بعضی از کودکان  حالت عصبی  را ازفضای حاکم برمحیط خانه کسب می کنند و اگر ببینند که پدر ومادر یا یکی از آنان عصبی و متزلزل است،  کودک نیز می کوشد که رفتار اطرافیان را تقلید نماید به این ترتیب شیوه های جدید از کوره در رفتن منفعلانه را یاد می گیرد. کودکان ، بسیاری از نگرانی ها و شیوه های عصبی بودن را از راه تقلید می آموزند.

از این رواست که پدر عصبی با رفتارهایش فرزند را عصبی بار می آورد، مادر زودرنج و عصبی نیز با رفتار خود کودکش را چنین تربیت می کند و برعکس، کودک،  از پدر و مادر آرام و متعادل رفتار آرام ومتعادل را می آموزد. خلاصه اینکه بچه ها از دوروبر  خود می آموزند و تقلید می کنند.

محبت بیش از حد و افراطی نیز عصبی بودن خودپسندانه را به کودک می آموزد زیرا محبت زیاده از حد صفت خودپسندی را در وی پرورش می دهد به گونه ای که همیشه  متوجه خود است و همه چیز را برای خود می خواهد و اگر آنچه او می خواهد برآورده نشود فوراً  شوریده وعصبی می شود تا به خواسته اش برسد.

آیا مکیدن انگشتان نشانه ی وجود بیماری روانی است؟

    بسیاری از والدین گمان می کنند که اگر فرزندشان انگشتش را بمکد، یعنی اینکه دچار بیماری روانی شده است در حالی که این پندار اشتباه است. بسیاری از کودکان به خصوص در سال اول تولد انگشت خود را می مکند و این کاملاً طبیعی است امّا گاهی این عادت تا دوران پیش دبستانی ادامه پیدا می کند و علت این طولانی شدن، بی توجهی و کوتاهی خانواده و وادار نکردن کودک به ترک این عادت در همان سال اول است. اما اگر این وضعیت تا سنین 10 الی 13 سالگی همچنان دوام داشته باشد و به خصوص اگر با خلسه و افسردگی ، کندی وگوشه گیری و تنهایی همراه باشد، در این حالت باید بگوییم که کودک دچار بیماری روانی است و باید او را معالجه کرد.

پیشگیری بهتر از درمان است

اولاً: لازم است که والدین این نکته را بدانند که بیشتر کودکان عصبی ،در خانواده هایی رشد یافته اند که نگرانی و بحران و اضطراب در آنها زیاد بوده است ، بنابر این باید تلاش کنند که خانواده ای خوشبخت و باتفاهم و دور از ناپایداری و مشاجره که محبت و تفاهم بر آن حاکم باشد را بنا نهند.

ثانیاً: بر پدرومادر است که فرزندانشان را به آزادی و توانایی ابراز عقیده و دخالت به جا در کارها عادت دهند تا  کودک با اعتماد به نفس بار آید و متکی به دیگران نباشد.

ثالثاً: باید از روش تنبیه بدنی به خصوص جلوی دید همسالانش اکیداً خودداری کرد.

رابعاً : باید احتیاجات روانی کودک را برآورده نمود، یعنی اینکه بچه احساس کند که او را دوست دارند تا احساس اطمینان نماید ، امّا در این کار نیز نباید افراط نمود تا به مرحله محبت  بیش از حد و افراطی  به  کودک نرسد.

و خامساً: به خواسته های کودک و تفریح و نشاط او اهمّیت داد زیرا به رشد او کمک خواهد کرد.

مترجم: عبید الله

سايت خانواده خوشبخت

BlestFamily.Com