سؤالاتي پیرامون چشم زخم

س 1: حسود چه فرقی با شخص شگفت‌زده [غیرحسود] دارد؟
ج : شگفت زده‌ای که حسادت نمی‌ورزد کسی است که آرزوی زوال نعمت دیگری را نمیکند و اگر آن را وصف کند و ندانسته ذکر خدا را فراموش کرده و آن وصف را متبرک نکند، شیطان از این وصف غیرمتبرک راهی برای نفوذ به شخص وصف شده مییابد و به اذیت و آزار او میپردازد، ایجاد چنین مشکلی ممکن است از طرف یک دوست و یا یک مرد صالح و نیکوکار صورت پذیرد ولی در هر صورت از روی تعمّد نیست.
ولی حسود کسی است که آرزوی زوال نعمت از محسود را دارد و در وصف دیگری از ذکر خدا و تبرک کردن آن روی میگرداند، در این حالت شیطانی به اذن خدا محسود را هلاک میسازد.

س 2 : چگونه باید اثر (آب دهان، عرق و ...) چشم زننده را گرفته و آیا علم چشم‌زننده‌ به این کار مانع تأثیر مداوا میشود؟
ج : اثر چشم زننده را از هر چیزی که با وی در ارتباط بوده، میتوان گرفت، مثلاً از آب دهان، عرق بدن و ... زیرا هدف از این کار انتقال رایحه چشم زننده به چشم خورده است تا باعث طرد شیطان مسلط گردد. اثر چشم زننده علاوه بر آب دهان و عرق میتواند از باقیمانده غذا و یا آب او جمع آوری شود و یا هر چیز مباح دیگری که با بدن او در ارتباط بوده، حتی از دستگیره دری که چشم زننده - ولو یکبار - به آن دست زده باشد.
اینکه چشم زننده متوجه شود که اثری از او برای شخص چشم خورده، گرفته میشود هیچ خللی در مداوا ایجاد نمیکند، چرا که پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) به عامر امر کرد که دست و پاها و ... خود را برای ریختن آب آن بر سر سهل بشوید و عامر خود به این امر واقف بود.

س 3 : چگونه چشم‌زننده‌ را شناسایی کنیم؟
ج : گاهی بیمار میشنود و یا برای او نقل میشود که شخصی بدون ذکر خدا و تبرک کردن به توصیف او پرداخته است، یا اینکه خوابی میبیند که گویا شخص معینی او را چشم میزند، یا بدون هیچ دلیل مشخصی نسبت به بعضی افراد احساس ناراحتی میکند، و یا در اثنای قرائت قرآن بر او به هنگام مداوا شخص و یا اشخاصی به ذهن او خطور میکنند که اغلب همینها او را چشم زده‌اند.
این راههای شناسایی چشم‌زننده‌ ظنی بوده و یقینی نیستند و با حفظ حسن ظن [نسب به همه] از این طریق استفاده میکنیم.

س 4 : آیا چشم زدن باعث بیماریهای جسمی و مشکلات مادی و اجتماعی هم میشود؟
ج : بله. چشم زدن از شفای بسیاری از بیماریهای عضوی جلوگیری و بلکه باعث تشدید آن میشود، همچنانکه باعث مشکلات مادی، زناشویی و قطع ارتباط و بسیاری از مصیبتهای دیگر میشود. پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) فرمودند : «بیشترین تعداد از امت من، بعد از قضا و قدر الهی، با چشم خوردن میمیرند».

و واضح است که مصیبتهای کمتر و کوچکتر از مرگ راحتتر توسط چشم زدن پدید آیند.

س 5 : آیا در صورتی که تعداد زیادی [علاوه بر چشم‌زننده‌] به دستگیرهی دری دست بزنند و یا از زمان ارتباط او با دستگیرهی در مدت زیادی سپری شده باشد، باز هم اثر به دست آمده از آن نافع و سودمند خواهد بود؟
ج : بله. مقصود از استعمال آن انتقال رائحه چشم‌زننده‌ به چشم خورده است و این هدف محقق میشود، و بهترین مثال برای اثبات این مطلب بوئیدن و تشخیص رایحه ها توسط سگ میباشد که بعد از سپری شدن مدت طولانی هم میسر است و شیطان بهتر از سگ آن رایحه را تشخیص میدهد زیرا در حدیثی از ابوهریره نقل شده است که «شیطان بسیار حسّاس بوده و به سرعت میخورد [و از بین میبرد]، پس مواظب خودتان باشید.»

س 6 : آیا از طریق دشمنی با چشم‌زننده‌ میتوان از شر او ایمن بود؟
ج : خیر. و این کار درست نیست و تنها راه دفع چشم خوردن، خواندن دعاهای حفظ و صیانت است.

س 7 : ضابط مشروعیت تعویذ و قرآن درمانی کدام است؟ و آیا تعویذ مبنای علمی هم دارد یا یک مسأله تعبدی صرف است؟
ج : برای پی بردن به مشروعیت تعویذِ افرادِ تعویذکننده دو راه وجود دارد : اول : عرضه آن بر علماء و تأیید علماء و دوم بریء بودن آن از شائبة شرک همچنانکه پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) فرمودند : «تعویذتان را بر من عرضه کنید، تا زمانی که شائبه شرک در آن نباشد، بیاشکال است».

تعویذ یک علم قائم به ذات است و بلکه برای مداوا اصل و مبنا است که مورد سهلانگاری واقع شده است، حتی ابن تیمیه آن را از پایه های جهاد و آن را جهاد انبیاء و صالحان با شیطان قلمداد میکند. بنابراین قرآن درمانی هم علم است و هم عبادت، و در حالی که غرب به سرعت مشغول ایجاد کلینیکهای روان درمانی بوده و در داخل بیمارستانها نیز بخشی با این اسم ایجاد میکند، ما، امت اسلامی، که برای این کار شایسته تریم آنرا انجام نمیدهیم، مخصوصاً که ما صاحب یک رسالت آسمانی هستیم. بنابراین قرآن درمانی و تعویذ، تنها برای تبرک نیست، بلکه علمی است با ضوابط مشخص و نباید بدون آگاهی از آن و شناخت راه و روش آن به انجام آن بپردازیم.

س 8 : چگونه میتوان از چشم خوردن در امان بود؟
ج : این کار از دو طریق امکانپذیر است، اول : میتوان با ذکر مداوم خدا و خواندن اورد صبحگاهی و شامگاهی حفظ و صیانت خود را فراهم کرد. دوم : از طریق پوشاندن محاسنی که ممکن است چشم بخورند همچنانکه بغوی نقل کرده که حضرت عثمان(رضي الله عنه) با دیدن پسربچه بانمکی فرمود : خال سیاهی به زنخ [گودی چانه] او بزنید تا چشم نخورد.

س 9 : بعضی از تعویذنویسان برای مداوای بیمار وقت مشخصی مثل غروب آفتاب را تعیین میکنند، نظر شما در این باره چیست؟
ج : تعویذ برای مداوای بیمار است هر زمان که نیاز داشته باشد بدون اینکه به زمان معینی اختصاص یابد و کسی که این کار را میکند باید دلیل بیاورد.
س 10 : در حدیث مداوای عثمان بن أبی عاص نقل شده که پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) به سینه او زد و گفت : «خارج شو ای دشمن خدا!» و این دلالت بر اعمال خشونت در اثنای تعویذ دارد، ولی شما با نیت شفای بدن و هدایت جنِ نفوذ یافته تعویذ میکنید، چگونه این دو امر با هم قابل جمع و تلفیق هستند؟
ج : آغاز همین حدیث جواب این سؤال را بیان میکند، زیرا عثمان بن ابی عاص به رسول اکرم(صلى الله عليه وسلم) گفته بود : در نمازهایم چیزی بر من عارض میشود [و حالتی به من دست میدهد] که نمیدانم چه میخوانم، و پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) فرمودند : این شیطان است [که عارض میشود]. در این حالت خاص است که سختگیری مینمائیم چون این جن مسلط یک شیطان کافر است زیرا از نماز رویگردان میباشد، با این وجود پیمبر(صلى الله عليه وسلم) به اخراج او مبادرت ورزید و نه کشتن وی. و این تنها یکی از راههای مداوا بوده و دلیلی ندارد که قاعده‌ای کلی تلقی شود بلکه تدرج در هر کاری لازم است.

س 11 : آیا میتوان یک جن صالح را به کار گرفت؟
ج : بعضی از علماء از جمله شیخ الاسلام ابن تیمیه اجازه این کار را داده‌اند و به نظر بنده گرچه این کار جایز است ولی به لحاظ عملی کاری مشکل است و این سختی عللی دارد از جمله : اختلاف و تفاوت مخلوقات، احتمال جهل آدمی و احتمال فریبکاری از ناحیه آن جن، مثلاً ممکن است از طریق نیرنگ خود را صالح جلوه دهند و فرد مسلمان را به طاعات مشخصی مثل ذکر خدا مشغول و از اموری مهمتر باز دارند و یا به دنبال باز ماندن از این امور مهمتر او را معاقبه کنند تا به جای ترس از خدا باعث ایجاد ترس از آنها شود. و مکرهای گوناگون دیگر، به علاوه که این کار خدشه‌ای در عقیده و توکل بر خدا و استعانت از اوست چرا که کتاب خدا و سنّت رسول اکرم(صلى الله عليه وسلم) ما را از این کارها بی‌نیاز میکند.
در نشست سه‌شنبه مجله «الریاض» که مؤلف به همراه گروهی دیگر از تعویذنویسان در آن شرکت داشتم، سؤالاتی از استاد دکتر ناصربن عبدالکریم عقل - رئیس سابق گروه عقاید و مذاهب معاصر دانشگاه اسلامی امام محمدبن سعود - پرسیده شد که در ادامه همان سؤالات به همراه جوابهای دکتر عقل نقل میشود :
س 12 : آیا تعویض منافی توکل نیست؟
ج : خیر. تعویذ به هیچ وجه منافاتی با توکل ندارد زیرا تعویذ نیز از اسباب مشروع بوده که پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) هم آنرا انجام داده و هم انجام آن را تأیید و هم به انجام آن امر فرموده است، عمومیت حدیثی را که میفرماید : «بله، ای بندگان خدا از مداوا استفاده کنید ...» مؤید همین مطلب است. پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) در حدیثی دیگر به اسماء بنت عمیس فرمودند که تعویذ کند : «چرا برادرزاده‌هایم را نحیف و ضعیف میبینم؟ آیا به خاطر نیازمندی است؟ اسماء جواب داد : نه، بلکه چشم خورده‌اند، پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) فرمود : برای آنها تعویذ بخوان».
هرگاه پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) بیمار میشد، بنا بر نقل صحیح مسلم، جبرئیل بر او تعویذ میخواند.
از پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) سؤال شد که آیا تعویذ قضا و قدر الهی را بر میگرداند. آن حضرت جواب داد : تعویذ، خود، قضا و قدر الهی است و از دیدگاه پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) هر تعویذی که به شرک نیانجامد و شروط شرعی تعویذ را دارا باشد، جایز است همچنانکه در حدیثی فرمودند : «تعویذهایتان را بر من عرضه کنید، تعویذ در صورتی که به شرک نیانجامد ایرادی ندارد».

س 13 : آیا تعویذ [و شیوه آن] مثل سایر عبادات توقیفی است و یا تابع اجتهاد و تجربه، همچنانکه مفهوم حدیث پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) نیز مؤید این مطلب است که فرمودند : «تعویذهایتان را بر من عرضه کنید، تعویذ در صورتی که به شرک نیانجامد ایرادی ندارد» و ضابط تجربه در این مورد چیست؟
ج : تعویذ شرعی تابع اجتهاد و تجربه است در صورتی که شروط آن مراعات گردد از جمله :
تعویذ با کلام خدا، حدیث پیغمبر(صلى الله عليه وسلم) و دعاهای صحیحی که شائبه شرک و بدعت ندارند و با الفاظ روشن و مفهوم انجام گیرد.
تعویذ از لغز، طلسم و دعاهای نامفهوم و حرکات رمزی خالی باشد.
تعویذخوان و بیمار هر دو باید شفابخشی قرآن را باور داشته و این اسباب دوایی پزشکی را در پرتو تقدیرات الهی سودمند بدانند.
خلوص نیت و توجه به خدا در هنگام قرائت و دعا.

سایت خانواده خوشبخت

BlestFamily .Com 

=================