وقتی خانواده ام را نصیحت می کنم از من نمی پذیرند، چکار کنم؟

من وقتي خانواده و برادرانم را نصيحت مي‌کنم، آنها نمي‌پذيرند و سخنم را قطع مي‌کنند، و برايم سخت مي‌گذرد، من بايد چکار کنم؟

الحمدلله،

اين چيزي است که خيلي پيش مي‌آيد، و بسياري به اين شکل تو گرفتار اند، و مردان و زنان زيادي از اين مشکل شکايت دارند، به خاطر اين است که بعضي از مردم وقتي به راه خدا دعوت داده مي‌شوند، گمان مي‌کنند که هدف دعوتگر فقط اين است که او را تحت سلطه و تابع دستور خويش قرار دهد و يا از او انتقام بگيرد، و چنين گمان‌هايي بي‌شک از طرف شيطان به ذهن وارد مي‌شود.

هدف دعوتگر به راه خدا جز اصلاح و هدايت برادرانش به حق، چيزي ديگر نيست. بنابراين، من به اين پرسشگر محترم مي‌گويم که: صبر کن و از خداوند چشمداشت پاداش داشته باش، و بدان که هر آزاري به تو در راه دعوت مي‌رسد به خاطر آن خداوند به تو پاداش مي‌دهد، و اگر دعوت دعوتگر مورد پذيرش مردم واقع شود، او وظيفة خويش را انجام داده و به خاطر هدايت‌شدن مردم خداوند به او پاداش نيک خواهد داد، زيرا پيامبر صلي الله عليه وسلم به علي بن ابي طالب رضي الله عنه فرموده است: «به آرامي به راهت ادامه بده، سوگند به خدا اگر خداوند به وسيلة تو يک نفر را هدايت کند، برايت از شتران سرخ‌مو بهتر است». بخاري (2942) و مسلم (2406).

و اگر سخن دعوتگر مورد قبول واقع نشود، و در راه خدا دچار اذيت و آزار شود، خداوند به او دو پاداش خواهد داد، يکي پاداش دعوت‌دادن به راه خدا، و يکي پاداش اذيت‌شدن در راه خداوند متعال.

پيامبران عليهم السلام مورد اذيت و آزار قرار گرفتند، اما صبر نمودند، همانطور خداوند متعال به پيامبرش فرموده است: « وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِّن قَبْلِكَ فَصَبَرُواْ عَلَى مَا كُذِّبُواْ وَأُوذُواْ حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا» [انعام: 34]. يعني: «پيغمبران فراواني پيش از تو تکذيب شده اند و در برابر تکذيب‌ها شکيبائي کرده اند، و اذيت و آزار شده اند تا ياري ما ايشان را دريافته است».

و تو اي برادر بزرگوار، نبايد اذيت و آزاري که از طرف مردم به تو در راه دعوت به خدا مي‌رسد، تو را از گفتن حق باز دارد، يا باعث عقب‌نشيني تو از ميدان دعوت شود، زيرا فردي به چنين حالتي گرفتار مي‌آيد که ايمانش راسخ و محکم نباشد، همانطور که خداوند متعال فرموده است: « وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ» [عنکبوت: 10]. يعني: «در ميان مردم کساني هستند که مي‌گويند: ايمان آورده ايم، اما هنگامي که به خاطر خدا مورد اذيت و آزار قرار گرفتند شکنجه مردمان را همسان عذاب خدا مي‌شمارند».

من به اين برادر سفارش مي‌کنم که دعوت‌دادن به راه خدا را ادامه دهد و نااميد نشود. و به خانواده‌اش توصيه مي‌کنم که بايد حق را بپذيرند، چه گويندة آن از آنها کوچکتر باشد يا هم سن آنها يا بزرگتر از آنها باشد.

منبع : کتاب « قواعد و رهنمونهاي بيداري اسلامي».

از فتاوي و نصائح علامه شيخ محمد صالع بن العثيمين رحمه الله تعالي

جمع آوري توسط : ابوانس علي بن حسين ابولوز

IslamPP.Com