بسم الله الرحمن الرحیم

نگاهایت را کنترل کن

نگاه، اول ماجراست! از اینکه اسیر و گرفتار نگاهت شوی برحذر باش.!

رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرمایند: "الله برای هر شخص، نصیبی از زنا تعیین كرده است. پس زنای چشم، نگاه كردن؛ زنای زبان، سخن گفتن؛ و زنای نفس، آرزو كردن و خواستن است و این شرمگاه است كه آن را تصدیق و یا تكذیب می ‏كند"[1].

ابن عثیمین رحمه الله درباره ی این حدیث می فرماید: یعنی هرشخصی نصیبی از زنا برایش تعیین شده که هیچ کس از آن نجات نمی یابد مگر کسی را که الله متعال، حافظ و نگهدارش باشد. زنای چشم، نگاه کردن است، مثل نگاه کردن مرد به زنی که محرمش نیست چه با شهوت باشد چه بدون شهوت.

 زنای گوش، مانند: مردی که صدای زنی را می شنود و از آن لذت می برد.

 زنای دست، مثل: مردی زنی را لمس کند که محرمش نیست.

 زنای پا، مانند: رفتن به سوی محل هایی که در آن عمل فاحشه انجام می دهند، یا راه افتادن به دنبال زنی که محرمش نیست.

زنای نفس، یعنی آرزو کردن و خواستن انجام فعل فاحشه است و دلبستن به زنان نامحرم. اما در آخر این شرمگاه انسان است که عمل زنا را تصدیق و یا تکذیب می کند؛ یعنی اگر با شرمگاهش مرتکب زنا شود در این صورت زنای بزرگ و حقیقی ثابت می گردد و اگر نشود زنای بزرگ را تکذیب می کند.

این حدیث، از مرد و زن می خواهد که از دل بستن به صدا، نگاه، لمس کردن، رفتن به دنبال نامحرم و حتی از آروز و خواستن آنچه که حرام است بپرهیزند. پس انسان عاقل و پاکدامن باید خود را از تمام انواع زناها دور کند و از آن برحذر باشد.

باید بدانیم که این حدیث شریف زن و مرد را دربر می گیرد.

بر هر شخصی که احساس می کند ممکن است گرفتار یکی از این ها شود باید به سرعت از آن دوری کند زیرا رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: "شیطان همانند خون، در رگ های بدن انسان، جریان دارد. بنابراین، ترسیدم كه مبادا شیطان در دل‌ های شما گمان بد به وجود آورد"[2] و نگاه، تیری است از تیرهای .هرآلود ابلیس.

ممکن است شخص در نگاه اول نامحرمی را ببیند اما به او دل نبندد اما در نگاه دوم و سوم ممکن است به او دل ببندد و عاشق و دل شیفته اش گردد به گونه ای که با یاد او می خوابد، بیدار می شود، راه می رود، می نشیند و بر می خیزد به طوری که یادش تمام فکر و ذکرش را در بر می گیرد و این شر و فتنه ای است که باید از آن برحذر بوده و به الله تعالی پناه ببریم.

جَریر بن عبدالله رضی الله عنه می فرماید: "از رسول الله صلی الله علیه وسلم درباره ی نگاه تصافی و ناگهانی سؤال کردم، ایشان دستور دادند تا نگاهم را برگردانم"[3]. یعنی کسی که بدون قصد و تصادفی به سوی نامحرم نگاه کند باید نگاهش را بر گرداند و چون عمدی نبوده گناهی بر وی نیست. اما دوباره نگاه کردن به دست خودش می باشد و اگر برای دومین بار نگاه کرد برایش گناه محسوب می شود.

و در جای دیگر رسول الله صلی الله علیه وسلم خطاب به علی رضی الله عنه می فرمایند: "ای علی! نگاه اول را با نگاه دوم دنبال نکن، همانا نگاه اول بدون قصد است اما نگاه دوم به اختیار خودت است"[4]. یعنی اگر بار اول بدون قصد و ناگهانی به نامحرم نگاه کردی بر تو گناهی نیست اما باید نگاهت را برگردانی؛ ولی نگاه دوم به دست خودت می باشد و اگر مرتکب آن شدی گناه کار هستی.

شاعر می گوید:

تمام حادثه ها ابتدا با نگاه کردن آغاز می شود همان طور که آتش سوزی های بزرگ ابتدا با یک جرقه آغاز می شود.

تا زمانی که شخص به چشمانش به این طرف و آن طرف نگاه می کند و به چشم دیگران خیره می شود در خطر قرار دارد.

چه نگاه های بسیار زیادی که باعث فساد قلب صاحبش شده است همان طور که تیر وارد شده بر جسم باعث فسادش می شود.

این نگاه ها فقط چند لحظه ای باعث شادی خاطر صاحبش می شود پس به شادی ای که پس از آن غم و اندوه و ضرر و زیان را به ارمغان می آورد خوش آمد نمی گوییم.

و شاعر دیگری می گوید: نخست نگاهی، سپس لبخندی و سلامی و بالاخره صحبت و وعده ی دیدار.

پس از نگاه، نوبت به سلام می رسد و بعد از سلام، گفت وگو و کلام آغاز می شود و بعد از سلام و گفت وگو، نوبت به وعده و ملاقات می رسد و بعد از ملاقات، دست به عمل زشت می زنند.

نویسنده: ام احمد