بعضی از مسلمانان بنا به دلایلی مثل تحصیلات و مواردی دیگر به خارج سفر می کنند و
در آنجا به نیتِ طلاق، ازدواج می کنند، لطفاً بفرمایید فرق این ازدواج با متعه
چیست؟
الحمدلله،
ازدواج در کشورهای غربی و اروپایی و بلاد کفر با مشکلات و ضررهای زیادی همراه است،
اصلاً سفر به خارج جايز نیست؛ مگر با شرایط خاص و ویژه ای؛ بدلیل این که:
مسافرت به سرزمین های کفار، مسلمانان را در معرض کفر و انواع گناهان مانند:
شرابخواری، زنا و انواع فساد قرار می دهد؛ از همین رو علما سفر به سرزمین های کفار
را تحریم نموده اند، و به دلیلی که رسول الله صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ
وَسَلَّمَ فرموده اند:[ أَنَا بَرِيءٌ مِنْ كُلِّ مُسْلِمٍ يُقِيمُ بَيْنَ أَظْهُرِ
الْمُشْرِكِينَ]
ابوداود (2645)
[من بری هستم از مسلمانانی که بین مشرکین اقامت مي گزينند.]
بنابراین اقامت در میان کفار موضوعی خطر ساز است، اعم از این که مسافرت به قصد
سیاحت باشد یا تحصیل یا تجارت یا هر موضوع دیگر.
محصلین مدارس راهنمایی و دبیرستان و دانشجویانی که در خارج درس می خوانند با موضوع
مهمی رو به رو هستند. دولت موظف است به آموزش محصلین توجه نماید و شرایط ادامه
تحصیل را در داخل مهیا سازد و زمینه های تحصیلی را در کشور فراهم سازد تا احدی
مجبور نشود جهت ادامه تحصیل به خارج سفر كند، حکومت موظف است تا سفر به سرزمین های
کفر را به دلیل خطر ساز بودن آن ممنوع اعلام کند.
خیلی از افراد به دلیل رفت و آمد و مسافرت به سرزمین های کفر از دایره ی اسلام خارج
گشته و به مرز ارتداد وارد شده اند. بسیاری از این افراد در انجام خیلی از معاصی
مانند زنا و شرب خمر بی پروا شده اند. بدتر از همه ترك نماز برایشان امري عادی شده
است. بررسی وضعیت کسانی که به خارج مسافرت می کنند، بیانگر همه این مشکلات است. مگر
تعداد اندکی که مشمول رحمت الهی شده اند و ایمان و اعمال خویش را حفظ کرده اند.
بنابراین راه چاره این است که جلوی این مسافرت ها گرفته شود؛ مگر برای کسانی که از
نظر دین و ایمان و علم و عمل شناخته شده هستند؛ آنها فقط به منظور دعوت الي الله یا
فرا گیري رشته های تخصصی که دولت اسلامي بدان نیازمند است، به خارج كشور سفر می
كنند.
علمایی که به خارج سفر می کنند باید اهل استقامت باشند و در مسیر دعوت، دیگران را
با بصیرت بر دین الله دعوت نمایند و لحظه ای هدف خود را فراموش نکنند.
البته بعضی از موارد را می توان مستثنی نمود، از جمله: علوم دانشگاهی که ما به آن
دسترسی نداریم و مجالی هم برای آموزش آن در داخل، توسط استادان این فنون نیست و
چاره ای جز سفر به سرزمین های کفار نیست. در چنین مواردی باید افراد ملتزم و متعهد
به اصول دینی و دستورات الهی را انتخاب نمود.
اما موضوع ازدواج با نیت طلاق: علمای اسلامی در این موضوع باهم اختلاف نظر دارند،
گروهی از علما از جمله علامه اوزاعی معتقدند این كار ناجایز است و شبیه ازدواج موقت
است. گروه دوم که اکثریت باآنان است بنا به آنچه که علامه «ابن قدامه» در کتاب
«المغنی» (7/137) ذکر نموده اند؛ معتقدند ازدواج با نیت طلاق درست است مادامی که
شخص نیتش را بین خود و خدای خود مخفی نماید و آن را به عنوان شرطِ ازدواج مطرح
ننماید. به عنوان مثال فرد به منظور تحصیلات به خارج سفر می کند بر نفس خویشتن
بیمناک می شود که مبادا در فتنه و فساد بيفتد، می تواند آنجا ازدواج کند و هر چند
که اراده اش بر این باشد که پس از اتمام درس دوباره زنش را طلاق می دهد، این نکاح
صحیح است مشروح بر اینکه اراده ي طلاق را بین خود و خدای خود مطرح کند و هرگز آن را
به عنوان شرط نكاح یا محض اطلاع به همسر یا به ولیّ همسر عنوان نکند ( که در صورت
شرط کردن یا خبر دادن از موضوع طلاق، نکاح منعقد نمی شود و تبدیل به ازدواج موقت می
شود که حرام و ناجایز است)
قول راجح و نظر جمهور علما بر جواز نکاح با نیت طلاق است و تشابهی با ازدواج موقت
ندارد؛ زیرا قيد زمانی در آن به کار نرفته است. فرق متعه با ازدواج با نیت طلاق در
این است که متعه یا همان ازدواج موقت دارای مدت زمان مشخصي است که هنگام عقد، مذکور
و مشروط است که زوجین بر یک یا دو ماه یا یک سال یا دو سال با هم توافق می کنند (پس
از پایان مدت ازدواج موقت خود به خود فسخ می شود). ازدواج موقت نزد تمام مسلمین بجز
روافض، حرام است. لازم به ذکر است که نکاح متعه در آغاز اسلام حلال بود. سپس منسوخ
شد و حرمت آن اعلام گردید. آن گونه که در احادیث در این زمینه بیان شده است.
بنابراین توضیحاتی که داده شد، ازدواج با نیت طلاق صحیح است اما بهتر آن است که مرد
ابتدا چنین اراده ای را نکند تا بر احتیاط عمل نموده و در اختلاف اهل علم قرار
نگيرد؛ باید توجه نمود که داشتن چنین اراده و نیتی لازم نیست، زیرا هرگاه شخص مصلحت
خویش را در طلاق همسرش دید می تواند او را طلاق دهد بدون این که مانعی باشد.
شیخ ابن باز. مجموع فتاوی ومقالات متنوعة (5/41-43)
IslamPP.Com
|