بسم الله الرحمن الرحیم

آموزگار محبت

از جمله خطاهایی که در حق محبت انجام می دهیم این است که آن را در جایی غیر از مکان ویژه اش جست و جو کنیم. ممحبتت بزرگتر از این است که با یک تماس تلفنی موقت بلکه گناه، آغاز شود و فراتر از آن است که مدرسه و میدان پرورشش سریال ها و فیلم ها باشد. آن پاکتر و نابتر از آن است که معانی مُجَلَل آن را در میان قصیده ی شاعری بی حیا که پایبند به هیچ نوع اخلاقی نیست، بیابیم. زیرا دین پاکمان، دین زیبایی، روحانی، عقلانی است پس بدون شک به موضوع محبت به اندازه ی کافی توجه دارد. بشر چه در قدیم و چه در حاضر در تمام جوامع، ممحبتت را به گونه ای تعریف می کنند که در آن کرامت و پاکدامنی زن و مکانت و جایگاه مرد حفظ شود و بدور از هرگونه لهو و لعب که با اسم محبت انجام می گیرد باشد و خود را شبیه به زنان و مردان منحرف و گمراه نکنند.

ما نیاز به ممحبتتی نداریم که معانی آن برگرفته از جوامع متمرد و بیهوده باشد که از قوانین الهی به دوراند.

بیایید محبت را در حیات پاکترین و طاهرترین خلق رسول الله –  صلی الله علیه وسلم – بشناسیم و بدانیم که ما در چه جایگاهی از آن قرار داریم و تا چه اندازه خود را از معنای حقیقی محبت محروم ساخته ایم:

وی همسرش را می بوسید در حالی که روزه بود[1].

زمانی که همسرش از ظرفی آب می نوشید، عمدا از همان مکانی که او دهانش را بر آن گذاشته بود آب می نوشیدند[2].

اگر در سفری با همسرش می بودند از فرصت استفاده کرده با او مسابقه می دادند گاهی برنده می شدند و گاهی همسرش از ایشان پیشی می گرفت[3].

همراه با همسرش در یک ظرف آب، غسل می کردند به گونه ای دستانشان هنگام آب گرفتن از آن با یکدیگر برخورد می کرد[4].

زمانی که در اعتکاف بودند اگر یکی از همسرانشان به ملاقاتشان می آمد هنگام بازگشتن او را همراهی می نمودند[5].

اگر می خواستند به سفری بروند بدون کسی که دوستش داشتند بیرون نمی رفتند[6].

اگر در خانه حضور داشتند آنان را در کارهای خانه کمک و یاری می نمودند[7].

زمانی که گوسفندی را ذبح می کردند به یاد همسر محبوبش (خدیجه رضی الله عنها
) که قبل از ایشان به دیار باقی شتافته بود می افتادند و بخاطر وفا و محبتی که نسبت به او داشتند از آنچه که ذبح کرده بودند برای دوستان همسرش می فرستادند[8].

زمانی که ازدواج کردند و عروسش خواست بر مرکبش سوار شود خم شدند و به او کمک نمودند[9].

هرگز زنی را کتک نزدند[10].

نُه همسر داشتند که با تمام آنان شوخی و مُداعبه می نمودند، به شکوا، گلایه و حرفهایشان گوش می دادند.

به همسرش فرصت نگاه کردن به بازی های تفریحی را می دادند و او را می پوشاندند و تا زمانی که از نگاه کردن سیر نمی شد او را ترک نمی نمود[11].

و اگر از وی می پرسیدند چه کسی را دوست داری؟ بدون هیچ گونه اعتراض و تردیدی اسمش را به زبان می آوردند؛ محبت[12]، امری است که نمی توان آن را پنهان کرد.

با عشق به او زندگی می کردند و خاطراتش به یاد می آوردند تا جایی که یکی از همسرانش فرمود: بر هیچ زنی از زنان رسول الله صلی الله علیه وسلم غیرت نورزیدم آن گونه که بر خدیجه غیرت ورزیدم؛ زیرا او را بسیار یاد و ستایش می کردند[13]. هنوز هم با خاطرات اولین همسرش زندگی می کردند با اینکه سال ها از وفاتش گذشته بود و با زنانی دیگر ازدواج نموده بودند که با او رقابت می کردند.

با عشق زندگی نمودند و دیگران را به آن فرا می خواندند؛ فرمودند: "بهترین شما، بهترین کس برای خانواده اش است"[14]،  و می فرمودند: "مرد مؤمن، از زن مؤمن متنفر نشود"[15] وفرمودند: "یکدیگر را به خوش رفتاری با زنان، سفارش کنید"[16].

همچنین مردان را تشویق می کند که لقمه در دهان همسرش بگذارد[17]، با همسرش شوخی و مداعبه کند[18] و آنان را به مهربانی و ملایمت با زنان فرا می خواند.

این محبت پاک و طاهری است که بر طریق وسیعش جریان دارد و جایگاهش در باغ با شکوه ازدواج و خانه ی زناشویی امن است. این محبتی است که بر زندگی دو زوج سایه می افکند و سعادت و خوشبختی را به ارمغان می آورد.

از این مدرسه – دین اسلام – و از این آموزگار -  شایسته است عشق و ممحبتتی را یاد بگیریم که به دور از بازی گرفتن عواطف دیگران، تقلید کورکورانه از کسانی که به اخلاقیات پایبند نبوده و بین درست و غلط فرقی قایل نیستند، باشد.

مترجم: ام احمد

http://www.alukah.net